دسته: نوشته ها

 

مصطفی – 1390/10/1

چه ساده می توان با برگها خندید و چه ساده می توان به هر بهانه ای لبخندی رویاند و چه سخت است آزردن و آزرده شدن و ما چه ساده مردان کارهای سختیم.

می توان با دیدن شبنمی، شاخه ای سبز یا خشکیده آرام شد و لبخندی کاشت به دیدن باد و آواز صبحگاهی خورشید، زمزمه طلوع و یا بدرود غروب، ولیکن ما همچنان مردان کارهای سختیم.

لبخند چه ارزان نایاب است و خشم چه گران فراوان، بیا لبخندی بسازیم تا اعتصاب خوشرویی و قرق خشم بشکنیم.

مصطفی – 1389/10/18

ایران تو تنهاترین کلامی

____________در این آشفته بازار خشم و قدرت

مجذوب توام

_______و مقهور تنهاییت

_______________ای سرزمین تلخیهای نگفته

_____________________________و شیرینی های نهفته

تو را می ستایم

________ای مظلوترین سکوت تاریخ

_______________________و محرومترین ثروت بی پایان

تنهاییت ندیدیم

________و سکوتت نشنیدیم

__________________و قهر و فریاد خویش بر تو مقدم کردیم

که خاک تو را نه طوطیای چشم

_________________که مایه آرامش خشم باید کرد

و به تو اندیشید،

_________به سکوت تو

________________و وجود تو،

______________________ نه به خود

____________________________و خشم خود

که ساختن تو

_______بر تاختن بر تو

_________و باختنت ترجیح باید داد

_______________تا زمانه فرصتی دیگر بر ما بخشاید،

________________________و آن کنیم که بود تو را شاید

___________________________________نه وجود ما را

____ای وطن من.

مصطفی – 1388/3/30