نگاه می‌کنم تو را،
دروغ هایی بهم بافته،
با لباسی فاخر از تزویر!
چگونه در این سالهای وبا،
این چنین انسانیت خوار شده‌ای!؟
به چه فروختی،
معصومیت سالهای آوارگی‌ات را؟
قرار بود قرار مردمان باشی،
قرارگاه مردگان شدی!
و مرداب خفتگان!
رها کن
این باتلاق نفاق را
و جاری شو
بار دگر
تا در اصطکاک با هوای تازه
از تعفن تزویر و ریا
رها شوی!
مصطفی – 1398/1/25