ویرانه – در تو پایان نیست، آغازی دگر باید تو را

من كز فراق روی تو، ویرانه ام ویرانه ام	از عشق تو مجنون شدم، دیوانه ام، دیوانه ام
با این دل رنجیده خو ، طاقت نمانده ستم ولی	در جستن خاک رهت، بی پا و سر مردانه ام
بی خواب و خَمّاری شدم، بی ساغر و ساقی شدم	لیکن ز یادت هر شبی، بی جام می مستانه ام
ما را تو نور دیده ای، رویت چرا پوشیده ای	گر از دلم رنجیده ای، من بی دل و ویرانه ام
آرام جان من بیا، تعبیر کن حسن القضا	تا جان شود از غم رها، دردی کش میخانه ام
آتش نهادی بر دلم، عشقت فزودی در گِلم	از وصل تو بی حاصلم، رحمی كن ای دردانه ام
کردم دعایت هر شبی، در حال بیمار و تبی	اشکم پی هر یا ربی، سیل است در کاشانه ام
ساقی بده کام مرا، پر کن ز می جام مرا	درمان کن آلام مرا، یا نه قدم در خانه ام
جستم به هر کویی تو را، با چشم هر سویی تو را	یابم به هر رویی تو را، یا سر رود پیمانه ام

مصطفی – 1393/3/3

سینه ام تنگ است و این پیمانه نیست	آخر اینجا ساقی میخانه نیست
درد بی دردی به دلها خانه کرد	این دل ما هم که جز ویرانه نیست
عاقلان با عافیت هم بسترند	دیگر اینجا جز منی دیوانه نیست
زاهدان اندر پی کاشانه اند	در شگفتم چون دگر کاشانه نیست
شادخواران شاهدان را برده اند	گویی این محفل بجز غمخانه نیست
مرگ اگر مرد است و مردی میخرد	گو برو اینجا سری مردانه نیست
می کُشد شمع فروغم، عافیت	گرد شمعم شور یک پروانه نیست
ساغرم گم گشته و پیرانه سر	ساغری هم گرد این پیرانه نیست
هاتف غیبم نمی خواند ز شور	مطرب جانم دگر مستانه نیست
هر چه کردم از عبادت، بی امام	مسجد و منبر بجز بتخانه نیست
من خمار آن می وصلم، که هیچ	باده ی صبری در این خمخانه نیست
بر طبیبم ساقیا پیکی فرست	گو که اینجا مرهم جانانه نیست
گو مر او را کز فراقش خسته ایم	خانه ها مان بی حضورش خانه نیست
بر دم سردم دمی سامان رسان	بین در این آوای من سامانه نیست

مصطفی – 1391/5/6