برچسب: غزل

به روی چهره ی زردم، تو از چه می باری

پر از سکوتم و دردم، تو از چه می باری

نگاه من شده غرق ستاره های غریب

اگرچه گریه نکردم، تو از چه می باری

میا به خلوت اندوه پاره پاره ی من

در اندرون به نبردم، تو از چه می باری

در این هوای پر از التهاب سر خورده

به روی آتش سردم، تو از چه می باری

نگاه منتظرم گرچه پشت پنجره هاست

شکایتی که نکردم، تو از چه می باری

صدای آمدنت می خراشد این قلبم

فغان نکردم و کردم، تو از چه می باری

نشسته ام که از او آورد صبا خبری

دوباره هر دم و هر دم، تو از چه می باری

غمم فزون مکن ای عشق کز فراق رخش

منم که باخته نردم، تو از چه می باری

در دل کوچه ها رها، زمزمه ی بهار شد

غنچه به غمزه آمد و معرکه ی هَزار شد

خیز و بیا به چشم و دل، جلوه ی روزگار بین

نوبت عاشقی شد و نوبت نوبهار شد

سبزی سبزه ها جوان، گرمی چشمه ها دمان

خنده ی شاخه ها عیان، بر سر هر چنار شد

چلچله می دهد ندا، مژده ی رفتن شتا

دشت و دمن ز لاله ها، پر شد و بر قرار شد

سهره بخوان به نام دل، تا که شود خزان خجل

در دل باغ خسته دل، نوبت رقص سار شد

باد صبا به شاخه ها، هدیه کند شکوفه را

و ز نفس شکوفه ها، دامنه مشکبار شد

مژده دهید یک نفس، صوفی مانده در قفس

ای که نمانده ات هوس، موسم وصل یار شد

جلوه کردی صنما بر در این خانه ی دل

خوش بود گر که نهی پای به ویرانه ی دل

مست روی تو شدم باز رسان باده ی خویش

ساغری گیر و بیا باز به میخانه ی دل

تو رفیق همه خوبانی و من در طلبت

تا که بازم بپذیری درِ بتخانه ی دل

ساده می آیی و از سادگیت حیرانم

حیرتم از تو نپوشم به نهانخانه ی دل

در نگاه سخنم جلوه ی حسن تو نشست

غمزه کمتر مکن ای سر خط مستانه ی دل

من که دردی کش دیدار رخ خوب توام

رحم کن بر من مسکین، مه دردانه ی دل

ای صنم بی تو شدم بی سر و سامان شب و روز

من غزل خوانم و حیران و پریشان شب و روز

چرخ گردون ز توام کرد جدا بعد الست

گشته ام در غم تو بی دل و ویران شب و روز

واله و بی دل و سودایی و مفتون و اسیر

شده ام بهر وصال تو چه آسان شب و روز

شاهد و ساغر و پیمانه و میخانه خراب

من خراب تو شدم ای مه تابان شب و روز

کرده ام من گذر از خرقه ی پشمین ریا

غرقه ام من به یم حیرت و حیران شب و روز

زده ام فالی و حافظ سخن از وصل نگفت

عهد کردم که زنم فال فراوان شب و روز

ساقیا باده ی پیرافکن و مردانه بیار

تا نگویم دگر از فرقت و هجران شب و روز

بی خواب شد هوای دل اندر هوای تو

عمریست گشته جان و دلم مبتلای تو

رفتی و آن نگاه سپیدت ز دل نرفت

بیچاره این دلی که امیدش وفای تو

داغ تو سخت می شکند بغض خسته ام

سیلی روان شدست ز چشمم برای تو

بر درد من طبیب نباشد بجز رخت

مرهم برای جان نبود جز دوای تو

قدّم خمید و جان به لبم آمد از رقیب

بر زخم طعنه ها به دلم چیست رای تو؟

درویش وار بر سر هر کوی و برزنی

هو هو کنم ولی نرسد هاى های تو

گو محتسب بگیرد و در محبس افکند

زندان شدست زندگیم بی صفای تو

هر صبح لیت کنت معک نعره می زنم

شاید دمی به جان شنوم خوش نوای تو

تفسیر آیه های شریف کلام نیز

بر ما نداده آیت روشن ز جای تو

کوتاه کرده ام سخن ای معنی سکوت

بیرون نموده ام ز دلم ما سوای تو

او را رسان ز ما خبری نیک ساقیا

گو مانده ایم منتظر اعتلای تو