در تو پایان نیست، آغازی دگر باید تو را
نوشتهها و شعرهای مصطفی نقیپورفر
آذر با جان
آذر بى جان
آذربايجان
و همه
مشغول نام نويسى
شهرت
بر روى نفسهاى آخر
دخترك غرق شده اند
آرامتر
اينجا سفره اى پهن است.
…
صداى مرگ شما
بزم شان را مى خراشد
…
چه سلفى خوبى ميشد
با ناله آخر شما گرفت
و به پوسترش
حتما
جايزه پوليتزر حماقت را
به رايگان مى دادند
با تيترِ
“خانه هاى ويران،
خواجه هاى اخته سياست”
…
آذر با جان
آذر بى جان
آذر را چه به جان
اينجا انتخاباتى روشن است
و جانهايى خاموش
مصطفى – ١٣٩٦/١/٢٧
|
شعری که می گویم مرا بی تاب کرده |
هر روز و هر شب بی خود و بی خواب کرده |
|
شعری که نامش را نمی دانم، تو بگذار |
ترکیبی از شلاق و در، مسمار و دیوار |
|
در اولش حتما سلامی کن به مادر |
یادی کن از زنجیر و آتش، ناله ی در |
|
آتش کنار در، چه می خواهی غریبه |
فریاد زد مادر: چه می خواهی غریبه |
|
اینجا حریم امن قرآن است، قابیل |
بی حرمتانش لایق زقوم و سجیل |
|
شلاق و آتش، ضربه های دست و شمشیر |
دیوار و در، مشت و لگد، مسمار و زنجیر |
|
پروانه پرپر، غنچه و آلاله پرپر |
خاموش شد از درد و خون فریاد مادر |
|
ای وای مادر روی خاک خانه افتاد |
ای وای در بر پهلوی پروانه افتاد |
مصطفی – 1395/11/23
|
باز باران بى بهانه |
پر ز شعر عاشقانه |
|
با نواى جاودانه |
چون سرود يك ترانه |
|
مى خورد بر دست و رويم |
|
|
باد مى آيد به سويم |
|
|
اشك ميريزد دمادم |
از نگاه ابر كم كم |
|
كودكى تنها و بى غم |
فارغ از هر سوگ و ماتم |
|
مى دود بيرون ز خانه |
|
|
گرم آواز و ترانه |
|
|
گوشه اى بى خانمانى |
در گذر پير و جوانى |
|
مى دود آتشنشانى |
تا نسوزد آسمانى |
|
روح مهر و ماه رفته |
|
|
از نگاه شهر خفته |
|
|
غرق خون و اشكباران |
ديده ى آتشنشانان |
|
اشكها در سوگ ياران |
مى چكد روى خيابان |
|
كو نگاه مهربانى!؟ |
|
|
مرهم درد نهانى |
|
|
شهرِ خسته، شهرِ ماتم |
زخم كهنه، درد آدم |
|
خاكهاى سرد بى دم |
دود فاسدهاى بى غم |
|
چشم كودك مانده بر در |
|
|
لاله هاى شهر پرپر |
|
|
ادعاها، بى كرانه |
كدخداها پربهانه |
|
ده پر از ويرانه خانه |
شعرهاى بى ترانه |
|
آمده سيل خروشان |
|
|
پاى لنگِ خانه دوشان |
|
|
شهرهايى قحط انسان |
سفره هايى چون بيابان |
|
كودكان كار گريان |
آه باران، آه باران |
|
با صدايى غمگنانه |
|
|
مى خورد بر بام خانه |
|
|
دردها درمان ندارد!؟ |
حال ما سامان ندارد!؟ |
|
بس كه كودك نان ندارد |
مام ميهن جان ندارد |
|
حال فرزندان آدم |
|
|
باز اشك و آه و ماتم |
|
مصطفی – 1395/11/08
| امشب بخوان حدیث کسا، فابک للحسین | یادی کن از غروب وفا، فابک للحسین |
| آن دم که تشنه کامی و در جستجوی آب | رو کن بسوی کرب و بلا، فابک للحسین |
| هر لحظه شیرخواره ای گریان و بی قرار | دیدی به روی دست ابا، فابک للحسین |
| آتش چو سوخت دست و تن کودکی، بخوان | از کودکانِ شام بلا، فابک للحسین |
| افتاده دختری به زمین، گریه می کند | از زخمهای مانده به پا، فابک للحسین |
| دیدی به کوچه گمشده هر بار کودکی | با یاد شام گمشده ها، فابک للحسین |
| پای پیاده، خسته و فرسوده، اربعین | ماندی بدون آب و غذا، فابک للحسین |
| وقتی رسیده ای به سر آب، تشنه لب | یادی کن از شعور و وفا، فابک للحسین |
| در هر محل و منزلتی، فابک للحسین | در هر زمان و حال عزا، فابک للحسین |
مصطفی – 1395/07/21 مطابق با شام غریبان 1438
| چشمان تو رویای آرامش | اینجا هوا طوفانی و ابری ست |
| چشمان من دریایی از خواهش | |
| در سوگ تنهایی به من خندید | پاییز چشمانی خمار آلود |
| باران رویایی که می بارید | |
| لبهای تو باران آتش بود | لبهای من صحرای آتشخوار |
| اما دلت چون اسب سرکش بود | |
مصطفی – 1395/07/04
با احترام به علی عباس نژاد شاعر نوخسروانی ها که با این سبک شعری مرا آشنا کرد
| عاشقم بر نگه و غمزه ی پنهانی تو |
خنده ی گاه به گاه و غم روحانی تو |
|
من ندانم که سر زلف تو با باد چه گفت |
که مدام است پی سلسله جنبانی تو |
|
عاشقان در پی دیدار تو در سعی صفا |
من پی بوسه به روی مه و مهسانی تو |
|
جان که بیمار نگاهت شده از روز الست |
دل که سودا زده ی طره-پریشانی تو |
|
تن تب دار و رخ زرد من این گونه نگاشت |
هست درمان دلم بر ید رحمانی تو |
|
چه مبارک سحری صبح طلوع تو بود |
از پس تیره شب فُرقَت کنعانی تو |
مصطفی – 1395/06/09
| ما کز فراق روی تو با غم برادریم | در قحط شادی و طرب و عیش و ساغریم |
| انظر لفقرنا صنما سید الکریم | “بگذار تا مقابل روی تو بگذریم |
| دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم” | |
| زان دم که خنده های تو زد بر جهان شرر | از وصل تو به ما نرسیده ست یک خبر |
| و ز طعنه های مدعیان تو الحذر | “شوقست در جدایی و جور است در نظر |
| هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم” | |
| این کلبه ی شکسته و غم خانه آن توست | کشتی شکسته ای که پی هر کران توست |
| ای دلستان بیا که دلم آستان توست | “روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست |
| بازآ که روی در قدمانت بگستریم” | |
| چندان به راه عشق تو ای ماه گلعذار | خوردیم طعنه های رقیبان در این دیار |
| استاده ایم در ره تو، گرچه بی قرار | “ما را سریست با تو که گر خلق روزگار |
| دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم” | |
| ای خاک درگه تو شود طوطیای من | ما در فراق عشق تو عمریست چون قرن |
| بوییم خاک درگه ات از یثرب و یمن | “گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من |
| از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم” | |
| عشق تو بر سرای دل ماست چون لهب | بی روی تو حریف تب ما نشد طرب |
| مجنون شدیم و ذکر تو چون نار فی الحطب | “ما با توایم و با تو نه ایم اینت بوالعجب |
| در حلقه ایم با تو و چون حلقه بر دریم” | |
| عمریست کو به کو و ز هر تازی و عرب | پرسیده ایم حال و محل تو روز و شب |
| و ز مکه و مدینه و هر شهر و هر قصب | “نه بوی مهر می شنویم از تو ای عجب |
| نه روی آن که مهر دگر کس بپروریم” | |
| گر دشمنان به تیر جفا می زنندمان | باکی نه چون که در ره عشقت نهیم جان |
| ما را ز درگه ات، صنم از خویشتن مران | “از دشمنان برند شکایت به دوستان |
| چون دوست دشمنست شکایت کجا بریم” | |
| روز الست عشق تو شد در جهان غرس | عشقت نبود در دل ما هیچ گه هوس |
| ما گشته ایم در پی ات ای عشق زودرس | “ما خود نمی رویم دوان در قفای کس |
| آن می برد که ما به کمند وی اندریم” | |
| یا رب مباد بر قدمانش دمی گزند | اینجا نشسته بر در او سائل و نژند |
| که ای کاش یک نظر به تمنای او برند | “سعدی تو کیستی که در این حلقه کمند |
| چندان فتاده اند که ما صید لاغریم” | |
مخمس تضمینی بر غزل مشهور سعدی
مصطفی – 1395/04/01