دسته: شعرها

خيز كه خندان رسيد عيد صلات و صيام

بر لب تو خنده باد بر دل و جانت سلام

ماه ستودن گذشت روز سرودن رسيد

امشبي از جاي خيز كن به سماعی قيام

شكر كه بيرون شديم از قفس خويشتن

از خود و خودكامگی از طلب عشق خام

شكر كن اين لحظه را تا كه فزون گردد اين

نعمت از خود شدن بر همه ياران تمام

اي مه مهمان پذير مجلس ماهت گذشت

روز شكوهت رسيد با همه جاه و مقام

خم ز شراب طهور آر كه در دست و بر

ساغر من منتظر ساقيم اندر خرام

ای كه تو معشوقه‌ای بر دل و جانم، به لطف

بر همه ياران بساز عز و طرب مستدام

دوش دلم به صيد تو بر سر دام رفت و من

در طلب نگاه تو غمزه شكار می‌كنم

چون ز دلم نمی‌رود خاطر مشكبار تو

ديده خود به ياد تو ابر بهار می‌كنم

بر بال شوق و عشق تو چون گام می‌نهم

صبرم به نوش و مستي يك جام می‌دهم

از اين دل شكسته من لحظه‌ای بپرس

كين دل چه سان به صيد تو بر دام می‌نهم

لب بر كنار جام می و در خيال خويش

گويي كه لب به گونه ات آرام می‌نهم

چون كودكان به شوق تماشای خنده ات

آغوش خود به گردش ايام می‌دهم

بي ترسِ از ستايش و از سرزنشگری

مستانه در رهت همه ی نام می‌دهم

در كشف رويت ای مه پنهان ز هر نظر

اين تن به هديه بر همه آلام می‌دهم

حتی به بوسه‌ای ز زنخدانت ای صنم

دنيا و آخرت همه را تام می‌دهم

دردم فراق توست كه در كنج خم سرا

سر را به ميگساري و سرسام می‌دهم

نرم نرمك ز دلم می‌رود اين شعر سپيد

چون نسيمی كه وزيد

بی خداحافظی از شوق من اين عشق پريد

چون غزالی كه رميد

حسرت ديدن روی تو در اين خانه خزيد

جای يك شوق اميد

نگهم در طلب روی تو لبخند نديد

گر چه يك عمر دويد

باز صبرم ز فراق تو به اندوه رسيد

جای اميّد نويد

هر دم اين باد صبا از تو پيامی نشنيد

در دلم غصه مزيد

باز اينبار دلم نقش ز وصل تو كشيد

بس كه وصل تو بعيد

عاقبت بار دگر منتظرم همچو مريد

همچو يك شاخه بيد

شايد اينبار صبا نقشه وصل تو گزيد

وصف عيشی است سعيد

مرا به خاطر رندی مگير از نگهت

فروغ ديده پر رنج من ز لطف تو بود

رفتم به صحن ميكده ديدم كه غم سراست

مجلس ز يار خالی و مملو ز ادعاست

بی مايگان سفله به منبر نشسته اند

هرگوشه بزم مدعيان هنر به پاست

در كنج عزلتند دليران روزگار

اين بزم خالی از همه ياران بی رياست

پيران به فتنه كنج خرابات رفته اند

مسند نصيب پير دلان پر از خطاست

گفتم به صوفيان كه سماع شما چه شد

گفتند چنگ و بربط و شور و طرب كجاست

گفتم به مطربان كه چرا دف نمی‌زنيد

گفتند سازِ بي دم مغنی چه بينواست

گفتم كه مغنيا ز دل آواز خوش بخوان

گفتا كه حنجری كه ننوشيده بی صداست

گفتم كه ساقيا ز خمت پر كن اين سبو

تا بشكند سكوت سرايی كه زان ماست

گفتا كه خم شكسته و خمخانه سوخته

و ز می مگو كه قيمت اين گفته جان بهاست

اينجا اميد وصل پری روی ما بيار

زيرا كه وصل يار پريچهره كيمياست

امروز كس به ما نگه لطف می‌نكرد

در حيرتم كه خلق تبسم نمی‌خرند