دسته: شعرها

دلم هوای سرودن، هوای دریا داشت

هوای شور و طرب، ساغری ز صهبا داشت

هوای عشق بهارانه بود در سر دل

هوای خنده خورشید صبح فردا داشت

به شور می شد و در رقص بود این دل مست

بیا که دیدن این مست دل تماشا داشت

دلم بهانه ماندن نداشت در غم صبح

پی طلوع تو سر در پی تمنا داشت

دگر به سینه نمی ماند در قفس دل تنگ

به هر تپش به فغان تو بود و غوغا داشت

دلم به سوگ نگاهت که غایب از نظر است

دگر چه چاره به جز از فراق، سودا داشت

دگر مگو که فراقت نمی رسد به وصال

به انتظار تو دل طبع  ناشکیبا داشت

دمی بیا صنما مرهمی ز وصل بیار

که دل نه طاقت اندوه و شرح شولا داشت

شکوفه می زند این شوق در طلوع بهار

نوای سوز زمستان نمی رسد بر گوش

در این هوای هیاهو ز جمع قمری و سار

به رقص آمده دستان گرم و نرم نسیم

برای بدرقه برف سرد دامن زار

دوباره رفته ز بر کهنه روزگار ولی

تو یاد کهنه رفیقان ز یاد خویش مدار

بیا که بر همه غمهای روزگار زنیم

به تازیانه لبخند، از یمین و یسار

مهیمنا همه آفاق در کمند تو اند

ز قلب خسته یاران کمند غم بردار

تو ده به لطف و کرم جمله رفیقان را

جهان ز مکنت و آسایش و کمال قرار

به حق جمله خوبان، مرا دمی برسان

به وصل ناوکی از گوشه چشم و خنده یار