دسته: شعرها

من گرچه کز فراق تو دیوانه ام هنوز

از بوی خوب عشق تو ویرانه ام هنوز

بر غمزه های خاطره ات بوسه می زنم

از عشوه های یاد تو مستانه ام هنوز

هر چند طعنه می زندم پیر می فروش

باز از غم تو در پی خمخانه ام هنوز

جامی بریز ساقی گلچهره چون که من

خمّار مانده بر در میخانه ام هنوز

کامی چرا نمی دهی ای شاهکار حسن

عمری که خواستار تو دردانه ام هنوز

نام تو ای حبیب چو شمع وجود ماست

تا سوختن به گرد تو پروانه ام هنوز

در راه عشق تو همه خار افکنند و باز

با پای  و سر به راه تو مردانه ام هنوز

هرگز نمی رود ز دلم خاطر الست

مانده است بوی دست تو بر شانه ام هنوز

بر هر گدای خانه ترحم همی کنم

چون خود گدای دوست به هر خانه ام هنوز

ساقی دعا کن این همه محنت به سر رسد

بر حق عشق مانده ی پیرانه ام هنوز

می سرایم آزاد

از سراسیمگی آتش و باد

از سخنهای نهان خانه ی آشوب نهاد

گریه ام در طلب است

غصه هایم قدحی لب به لب است

آری انگار نه انگار که این جان به لب است

قدحی پر ز فراموشی آشوب بریز

ساغرم سوخته در دست تقلای قرار

دستهایم همه پر آبله ی خواهش سخت

ساده اما پر از افسردگیم

بی بهارانم و آفت زده ی مردگیم

زندگی اینجا نیست

زندگی گم شده است

آری انگار چو کژدم شده است

شرمگینم ز سرود

پاکی آب تماشایی رود

خنده هایی شده قربانی سود

گریه اما سخنی زود به زود

شرم بر این نفس ساختگی

خفت و خواری و خودباختگی

آه از این زندگی بی دل و دل باختگی

می سرایم نفس باغچه را

گرمی شوق حیات

سردی چهره ی هر طاقچه را

خشمگینم ز تلاش

بهر این خاک نشینی معاش

کودک عاطفه می گرید تلخ

وعده ای بیش نمی خواهد از آشوب زمان

لقمه نانی که سرآغاز سخن باز کند

آخر این شرم، نگاه از پدران دزیده ست

مادران چهره به شولا زده اند

اشک، مهمان سرای سخن است

هق هق انگار به همسایگی ام آمده است

و من انگار که آفت زده ام

و رفیقان همه سودا زده اند

خانه ام پوشالی ست

سینه ی مندرس من ز طراوت خالی ست

تشنه ی خنده ی مستانه ام از کودک فقر

تشنه ی پنجره ام

و نگاهی که مرا در تب بودن شکند

و تو نیز

از سفر باز آیی

کاش لبخند تو بر من گذری ساده کند

و بهار، رونق حال خوش خنده شود

و تو باز آیی از انبوه زمان

با وقار

با دلی پر ز بهار

در امیدم همه روز

با دلی آخته از غربت و سوز

در امیدم همه روز

باز هم، باز هنوز

صنما این دل من جز تو دلارام ندارد

جان من در غم هجران تو آرام ندارد

عمر رفت از بر و ساقی نرساندی می وصلی

دگر این میکده ی سوخته هم جام ندارد

صبر از سینه ی ما رفته که این مدعی تو

قصد برچیدن آن خدعه و این دام ندارد

زخمها خورده ز هر طعنه ی ناسوده بر این دل

چون بیایی دگر این زخم دل، آلام ندارد

سخن ناسره گفتم همه ی عمر فلک را

غافل از آنکه فلک بی تو خود ایام ندارد

ترسم این وسوسه یابد سر مویی ره خود را

به گمان، این که فراقم ز تو فرجام ندارد

گوشه چشمی برسان بر سر شوریده که این سر

به وصال تو دگر او نگهی خام ندارد

ساقی ار در پی وصلی گذر از نام و نشان کن

عاشقی ره برد او را که زخود نام ندارد

صبح شد عاطفه برپاست، چه حال افتادست

رسم هر غنچه تمناست، چه حال افتادست

آسمان بر سر ماه است، زمین بر کف مهر

ژاله هم غرق تماشاست، چه حال افتادست

در دل میوه پر آشوب، که بر پای درخت

کودکی هم به تقلاست، چه حال افتادست

سارها در تب و تابند، به هر گوشه ی باغ

در سر چلچله غوغاست، چه حال افتادست

بلبلان بر سر هر جوی، به آواز و طرب

جوی هم معدن صهباست، چه حال افتادست

شیشه ی نازک اندوه، شکست است ببین

سِهره ای هم قدح ماست، چه حال افتادست

بید مجنون به سماع است، به آواز سحر

وه که این معرکه زیباست، چه حال افتادست

ساقی این پنجره بگشای، بیا شاهد باش

شوق روی تو مهیاست، چه حال افتادست

دل من بهر وصالش غزلی گفت، مپرس

کین چه رسمی ز تقاضاست، چه حال افتادست