نویسنده: Mostafa

اي بي وفا ز شاهد و ميخانه دم مزن

ديگر ز شرب ساغر و پيمانه دم مزن

از این شراب باقي پيمان ما منوش

آتش به جان و بر دل ديوانه ام مزن

بر عهد تو نهاده ام اين جان و دل دگر

از عهد و عشق و آتش و پروانه دم مزن

چون سر كنار غير به شهوت نهاده اي

سر بر دل شكسته و ويرانه ام مزن

ما بر سبيل عهد به جان ايستاده ايم

خويت چو روبهيست ز جانانه دم مزن

ديگر تو را امان نبود بر سبيل عشق

حالی دگر ز عذر و امان نامه دم مزن

آتش زدی چو خانه و میخانه ام، به چشم

تیری دگر ز غمزه و مستانه ام مزن

خون و سرشك ديده ما در پیاله هاست

دستی دگر به ساغر خم خانه ام مزن

ای عشق نهان از دل، اینک من و اینک دل

عمری ز تو محرومم، آشفته و مغمومم

هرگز نروی از دل، اینک من و اینک دل

رخ از نظرم پوشی، در فرقت خود کوشی

ای فرقت بی حاصل، اینک من و اینک دل

آشوب تو بر جانم، دل خسته و نالانم

گشتی ز غمم غافل!؟، اینک من و اینک دل

چشمان همه طوفانی، پر جوشش و بارانی

طوفان زده را ساحل، اینک من و اینک دل

هر شب به دعا خیزم، اشکی به درت ریزم

گویم به تو ام سائل، اینک من و اینک دل

ترسم نرود این غم، یارب برسان یک دم

دل بر صنمم واصل، اینک من و اینک دل

چکاوک سخنت آشنای گوش من است

سرود گرم نگاه تو چشمه نوش من است

ببار غمزه‌ای از معرفت بر این دل و جان

که یک کرشمه ز چشم تو زاد و توش من است

ما را حجاب روی تو مدهوش خویش کرد

حالی که یک نظر ز محبت به ما کنی

آن گوشه چشم توست که دل ریش ریش کرد

آیا شود که چهره به چشمم رها کنی

لعل لبان توست که جان را ز کیش کرد

ای کاش با کرشمه ای این جان صدا کنی

فرهاد نیز در طلبت ترک خویش کرد

شاید به نیم غمزه تو آهی دوا کنی