Mostafa – برگه 20 – در تو پایان نیست، آغازی دگر باید تو را

مارس 28, 2012

بانگ چاووشی

به صبح و شام، خم و خواجه و فراموشی	نصیب ما ز فراقت، می است و خاموشی
در این بهار طبیعت، شکوفه زد غم تو	چه چاره است مرا، اشک و آه و غم پوشی
دگر شراب غم افزاست، چاره ای ساقی	مر این خمار پریشان، چه چاره، مدهوشی
منم غلام حبیبی، که صاحبش گم شد	ببر دیار غریبان مرا، که بفروشی
تمام عمر نشد، بوسه گیرم از نگهت	نشسته ام که رسد، از تو بانگ چاووشی
خوشا دمی که وصالت رها شود ز فراق	در آن زمانه من و بزم گرم خم نوشی

مصطفی – 1391/1/9

مارس 24, 2012

شکوفه شو

بهار شد دمی از آستانه بیرون شو	چو بلبلان غزل خوان باغ، مفتون شو
رها کن این همه غم پشت سال پارینه	سماع کن به تقلای سار و مجنون شو
شکوفه شو، سره شو، سار شو، قناری شو	ز شادی و طرب نوبهار مشحون شو
ترانه پر شده در آسمان دشت و دمن	چو خنده سحری لاله وار گلگون شو
به خنده می طلب از روزگار حقه خویش	بسان دخترکی پر شرار میگون شو
اگر کم است محبت در آسمان رفیق	بیا و بر دل آن گلعذار کارون شو
ببین که جمله آفاق در دگرگونیست	در این بهار دگرگون، دمی دگرگون شو

مصطفی – 1391/1/5

مارس 3, 2012

به یاد تو

رها كردي مرا با كوهي از يادت،

فراوان خاطرات شور و شيدايي

رفاقت، شادمانيها، سرود مهربانيها، خروش نوجوانيها

مرا آسوده در دنيا، درون خرمن غمها رها كردي

درونم از فراق تو بسان هيمه در کوران این غمخانه مي سوزد

از آن روزي كه از آغوش من رفتي

درونم خالي از شور است و شيدايي

پر از غوغاي تنهايي

و مملو از سرود ناشكيبايي

من از آن لحظه خالي از رفيقم،

خالي از عشقم

نمي بارد دگر بر قلب من باران چشمانت

نمي بارد،

تو را از دست دادم در غروب تلخ و سخت نيمه ی اسفند

درونم تلخ مي سوزد به ياد خلوت معصوم چشمانت

صدايت همچنان در روح من پيچيده مي رقصد

و من هر بار غمگينم

بيادت هست ياد من

در آن صبحي كه باران موج ميزد در طلوع نور سنگرها، شكاف كوه كردستان

كه باران روحمان را تازه مي كرد از نوازشهاي شبنم گون

كنار هم بدور سفره هم ميهني ها، لقمه مي خورديم

ز ناني كز دگر اقصاي ايران بود و گويي خاك ايران بود

چه شيرين لقمه اي كز عشق و ايمان بود

و از دستان پر رنج كشاورزان گيلاني، خراساني، لرستاني و زنجاني ويا هر گوشه اي از بحر ايران بود

نمي دانم ولي گويي درون نان صدايي بود و ما را اين چنين ميخواند

الا آرش دليران، اي جوانان وطن، خوش باد كام و نام و جان هاتان

بكوبيد اين سر ضحاك خونخوار وطن كش را

بتارانيد دشمن را، بسوزانيد فكر هر تجاوز سوي ميهن را

و ايران را، كنام نره شيران را رها سازيد از چنگال كفتاران مردم كش

و گويي مرد و زن همراه ما بودند همه ايرانيان با هم

و گويي ما چنان آرش براي مرزباني از حريم پاك ايراني

به سوی قله مردانگی با عشق می رفتیم

و ظهری آمد از پایان صبحی خیس و سرما خیز

و من در خواب

فرو رفتم درون غفلت شولای خاموشی

چه سخت آسوده خوابیدم

و تو آرام سوی قله می رفتی

که بهر تیر آرشها بسازی سنگر مردانگیها را

و من در خواب بودم، خواب بي وقتي

که ناگه انفجار و آتشی خاموش

و سوز ترکش خمپاره در پهلوی سربازی

تو رفتی سوی مجروحان به یاریشان

ولیکن دشمنت نامردمی را جمله از بر بود

صدای انفجاری دیگر و خاموشی مطلق

نصیب تو به پاداشت فقط یک تکه ترکش بود و دیگر هیچ

نصیب من فقط یک لحظه غفلت، عمری از حسرت

و می سوزد دلم در حسرت آن ترکش تقدیر

و من یک عمر در تقصیر آن تقدیر خواهم سوخت

و بر روی مزارت اشک را با اشک خواهم دوخت

کجایی ای رفیق لحظه های سرخوشی هایم

چه تلخ از دست رفتی و مرا تنهاتر از تنهاییم کردی

نبودم من به همراهی در آن پرواز خونبارت

و تنهایی چنین پاداش تلخ آن نبودن بود

بودن بود

با دنیای تنهایی

جهانی بی شکیب از بی رفیقیها

چه تلخ است این نبودنها و بودنها

و سخت است این چنین آسوده بودنها

که بی همراه بودن رسم یاری نیست

آری نیست

آری نیست…

به یاد دوست و همکلاسی شهیدم علی اصغر انگوتی که چگونه بودن را به من آموخت.

قسمتهایی از این شعر قبلا در شعر به یاد رفیق آمده است.

مصطفی -1390/12/13

فوریه 2, 2012

باور کن

نگاه غم زده ام را به مرهمی تر کن	بر این نگاه من خسته عشوه کمتر کن
سراب روی تو همراه انتظار من است	شرابی از خم وصلت نصیب ساغر کن
دگر مرا نه به میخوارگی دوایی هست	مر این خمار طبیبا دوایی دیگر کن
دلم ز طعنه این جمع مدعی خسته ست	به یک کرشمه، دلم را ز خستگی در کن
مرا نه طاقت هجران و دوریت ماندست	بیا و بر سر این طاقتم دمی سر کن
شنیده ام که ز ما یاری تو باور نیست	وفای عهد تو در خون ماست، باور کن
مرا ز روز ازل مهر یاریت زده اند	شهادتی و گواهی ز حی داور کن
ز سیل ظلم، جهان غرقه در غروب شدست	به قطره ای ز طلوعت شکفته خاور کن

مصطفی – 1390/11/13 نهم ربیع الاول

ژانویه 25, 2012

در رثای یک دوست

آرامتر بخواب

ای شمع نیم سوخته از رنج روزگار

آتش ز جان سوخته ات قهر کرده است.

آرامتر بخواب

آرامتر که معنی آسودگی شکست

اینجا کنار خاک تو مهتاب خفته است

لختی نظاره کن سخن سرد خاک را

دستار خرده ماسه و شولای سنگ فرش

آرامتر بخواب

آرامتر ز بوته ی گلهای سرخ فام

شاید که با بهار فراسوی جلوه ها

صد غنچه در رثای تو اینجا رها شوند

مصطفی – 1390/11/5 – تقدیم به علیرضا نبی زاده

دسامبر 22, 2011

برف

بر ما ببار ای برف،

که لبهای زمین تب دار خنکای توست

و تشنه بالاپوشی از سپیدیت

آغاز کن سفره شعر خویش را

و بخوان بنام بهار،

در این غوغای تشنه کامی

که سپیدی تو سرود زندگیست.

ای رحمت بی پایان و ای سقای رحمت

سرودن آغاز کن

و ببار بر ما چکامه خود را

در رثای پاییز و تولد زمستان

مصطفی – 1390/10/1

سپتامبر 30, 2011

رسم پاییز

برگها دل شکسته در آواز

زیر پای نگاه رهگذران

نارها سر شکسته در پرواز

سوی چشمان کودکانه ما

رسم پاییز اینچنین رسمیست

رنگ پاییز این چنین رنگیست.

مصطفی – 1390/7/8

به صبح و شام، خم و خواجه و فراموشی

نصیب ما ز فراقت، می است و خاموشی

در این بهار طبیعت، شکوفه زد غم تو

چه چاره است مرا، اشک و آه و غم پوشی

دگر شراب غم افزاست، چاره ای ساقی

مر این خمار پریشان، چه چاره، مدهوشی

منم غلام حبیبی، که صاحبش گم شد

ببر دیار غریبان مرا، که بفروشی

تمام عمر نشد، بوسه گیرم از نگهت

نشسته ام که رسد، از تو بانگ چاووشی

خوشا دمی که وصالت رها شود ز فراق

در آن زمانه من و بزم گرم خم نوشی

مصطفی – 1391/1/9

بهار شد دمی از آستانه بیرون شو

چو بلبلان غزل خوان باغ، مفتون شو

رها کن این همه غم پشت سال پارینه

سماع کن به تقلای سار و مجنون شو

شکوفه شو، سره شو، سار شو، قناری شو

ز شادی و طرب نوبهار مشحون شو

ترانه پر شده در آسمان دشت و دمن

چو خنده سحری لاله وار گلگون شو

به خنده می طلب از روزگار حقه خویش

بسان دخترکی پر شرار میگون شو

اگر کم است محبت در آسمان رفیق

بیا و بر دل آن گلعذار کارون شو

ببین که جمله آفاق در دگرگونیست

در این بهار دگرگون، دمی دگرگون شو

مصطفی – 1391/1/5

رها كردي مرا با كوهي از يادت،

فراوان خاطرات شور و شيدايي

رفاقت، شادمانيها، سرود مهربانيها، خروش نوجوانيها

مرا آسوده در دنيا، درون خرمن غمها رها كردي

درونم از فراق تو بسان هيمه در کوران این غمخانه مي سوزد

از آن روزي كه از آغوش من رفتي

درونم خالي از شور است و شيدايي

پر از غوغاي تنهايي

و مملو از سرود ناشكيبايي

من از آن لحظه خالي از رفيقم،

خالي از عشقم

نمي بارد دگر بر قلب من باران چشمانت

نمي بارد،

تو را از دست دادم در غروب تلخ و سخت نيمه ی اسفند

درونم تلخ مي سوزد به ياد خلوت معصوم چشمانت

صدايت همچنان در روح من پيچيده مي رقصد

و من هر بار غمگينم

بيادت هست ياد من

در آن صبحي كه باران موج ميزد در طلوع نور سنگرها، شكاف كوه كردستان

كه باران روحمان را تازه مي كرد از نوازشهاي شبنم گون

كنار هم بدور سفره هم ميهني ها، لقمه مي خورديم

ز ناني كز دگر اقصاي ايران بود و گويي خاك ايران بود

چه شيرين لقمه اي كز عشق و ايمان بود

و از دستان پر رنج كشاورزان گيلاني، خراساني، لرستاني و زنجاني ويا هر گوشه اي از بحر ايران بود

نمي دانم ولي گويي درون نان صدايي بود و ما را اين چنين ميخواند

الا آرش دليران، اي جوانان وطن، خوش باد كام و نام و جان هاتان

بكوبيد اين سر ضحاك خونخوار وطن كش را

بتارانيد دشمن را، بسوزانيد فكر هر تجاوز سوي ميهن را

و ايران را، كنام نره شيران را رها سازيد از چنگال كفتاران مردم كش

و گويي مرد و زن همراه ما بودند همه ايرانيان با هم

و گويي ما چنان آرش براي مرزباني از حريم پاك ايراني

به سوی قله مردانگی با عشق می رفتیم

و ظهری آمد از پایان صبحی خیس و سرما خیز

و من در خواب

فرو رفتم درون غفلت شولای خاموشی

چه سخت آسوده خوابیدم

و تو آرام سوی قله می رفتی

که بهر تیر آرشها بسازی سنگر مردانگیها را

و من در خواب بودم، خواب بي وقتي

که ناگه انفجار و آتشی خاموش

و سوز ترکش خمپاره در پهلوی سربازی

تو رفتی سوی مجروحان به یاریشان

ولیکن دشمنت نامردمی را جمله از بر بود

صدای انفجاری دیگر و خاموشی مطلق

نصیب تو به پاداشت فقط یک تکه ترکش بود و دیگر هیچ

نصیب من فقط یک لحظه غفلت، عمری از حسرت

و می سوزد دلم در حسرت آن ترکش تقدیر

و من یک عمر در تقصیر آن تقدیر خواهم سوخت

و بر روی مزارت اشک را با اشک خواهم دوخت

کجایی ای رفیق لحظه های سرخوشی هایم

چه تلخ از دست رفتی و مرا تنهاتر از تنهاییم کردی

نبودم من به همراهی در آن پرواز خونبارت