|
باز باران بى بهانه |
پر ز شعر عاشقانه |
|
با نواى جاودانه |
چون سرود يك ترانه |
|
مى خورد بر دست و رويم |
|
|
باد مى آيد به سويم |
|
|
اشك ميريزد دمادم |
از نگاه ابر كم كم |
|
كودكى تنها و بى غم |
فارغ از هر سوگ و ماتم |
|
مى دود بيرون ز خانه |
|
|
گرم آواز و ترانه |
|
|
گوشه اى بى خانمانى |
در گذر پير و جوانى |
|
مى دود آتشنشانى |
تا نسوزد آسمانى |
|
روح مهر و ماه رفته |
|
|
از نگاه شهر خفته |
|
|
غرق خون و اشكباران |
ديده ى آتشنشانان |
|
اشكها در سوگ ياران |
مى چكد روى خيابان |
|
كو نگاه مهربانى!؟ |
|
|
مرهم درد نهانى |
|
|
شهرِ خسته، شهرِ ماتم |
زخم كهنه، درد آدم |
|
خاكهاى سرد بى دم |
دود فاسدهاى بى غم |
|
چشم كودك مانده بر در |
|
|
لاله هاى شهر پرپر |
|
|
ادعاها، بى كرانه |
كدخداها پربهانه |
|
ده پر از ويرانه خانه |
شعرهاى بى ترانه |
|
آمده سيل خروشان |
|
|
پاى لنگِ خانه دوشان |
|
|
شهرهايى قحط انسان |
سفره هايى چون بيابان |
|
كودكان كار گريان |
آه باران، آه باران |
|
با صدايى غمگنانه |
|
|
مى خورد بر بام خانه |
|
|
دردها درمان ندارد!؟ |
حال ما سامان ندارد!؟ |
|
بس كه كودك نان ندارد |
مام ميهن جان ندارد |
|
حال فرزندان آدم |
|
|
باز اشك و آه و ماتم |
|
مصطفی – 1395/11/08