ماه: ژانویه 2014

بی خواب شد هوای دل اندر هوای تو

عمریست گشته جان و دلم مبتلای تو

رفتی و آن نگاه سپیدت ز دل نرفت

بیچاره این دلی که امیدش وفای تو

داغ تو سخت می شکند بغض خسته ام

سیلی روان شدست ز چشمم برای تو

بر درد من طبیب نباشد بجز رخت

مرهم برای جان نبود جز دوای تو

قدّم خمید و جان به لبم آمد از رقیب

بر زخم طعنه ها به دلم چیست رای تو؟

درویش وار بر سر هر کوی و برزنی

هو هو کنم ولی نرسد هاى های تو

گو محتسب بگیرد و در محبس افکند

زندان شدست زندگیم بی صفای تو

هر صبح لیت کنت معک نعره می زنم

شاید دمی به جان شنوم خوش نوای تو

تفسیر آیه های شریف کلام نیز

بر ما نداده آیت روشن ز جای تو

کوتاه کرده ام سخن ای معنی سکوت

بیرون نموده ام ز دلم ما سوای تو

او را رسان ز ما خبری نیک ساقیا

گو مانده ایم منتظر اعتلای تو

در فراقت چشم من شد غرق اشک و خون بیا

بی حضور تو پریشان گشتم و دل خون بیا

من ندانستم که عشقت سرو قد تا می کند

من نپرسیدم که هجرت چند بود و چون، بیا

دست تو داروی چشم خسته ی محزون ماست

ای طبیب بهتر از بقراط و افلاطون بیا

تو مرا شیرین تر از شیرینی ای معنای عشق

بهر درمان دل بیچاره ی مجنون بیا

روزهای فرقت تو طعنه بر جان می زنند

تا نرفته جان از این منزلگه محزون بیا

چهره ها مغبون و در هم، دستها خالی و لوت

قلب ها غمگین ز هجران، چشم ها کارون، بیا

وعده ها دادند صوفی را که “آدین آید او”

آخر این آدینه کی آید، دلا اکنون بیا

گر نخواهی رویت العام، آن دم آخر حبیب

بر سر بالین این خنیاگر مفتون بیا