|
خانه ای خواهم ساخت |
|
در کنارش گل سرخ |
|
صورتش رو به سپیدار سکوت |
|
پشت آشوب سراسیمه ی سار |
|
محو در خرمن بی حزن و فراق |
|
از میانش رودی |
|
جاری و زنده روان |
|
سوی آمال و دل کودکیم |
|
لحظه ی کوچکیم |
|
خانه ای خواهم ساخت |
|
پشت یک سرو بلند |
|
زیر ابری که نگاهش جاریست |
|
روی هر برگ که با سبزه تلاقی دارد |
|
کلبه ای خواهم ساخت |
|
پشت هر پنجره اش عطر سحر |
|
با تبانی نسیم |
|
شعله بر خنده زند |
|
و غم هر که بخواهد، شکند |
|
کلبه ام با ترک بغض، ترک بردارد |
|
و به هر شادی دوست |
|
ساده با خنده تبانی بکند |
|
مزرعی، باغچه ای |
|
گوشه اش خانه ی گرم گل سرخ |
|
در کنارش حوضی |
|
ماهیانش همه لبخند به لب |
|
گرم شوریدن بر پروانه |
|
ارغوان گوشه ی دیگر در باد |
|
بال در بال کبوتر در خواب |
|
دور تا دور، پر از تبریزی |
|
بین آنها صف یکپارچه ی توت و تمشک |
|
و درون دل آن گندمزار |
|
سبز در سبز بهار |
|
زرد در زردی پاییزی نار |
|
گوشه ای هم سیبی |
|
تا به هنگام بهار |
|
عطر خندیدن قمری بتراود ز نسیم |
|
گرم در گرمی این باغچه ی کوچک عشق |
|
خانه ای خواهم ساخت |
|
همه از جنس بلور |
|
که در آن خاطره پنهان نشود |
|
و غمش |
| زیر دستان نوازشگر مهر |
|
به غزل آویزد |
|
به دل مثنوی ساده ی خود بگریزد |
|
مست در مستی بیت |
|
قدحش پر ز خُم قافیه ها |
|
خانه ای خواهم ساخت |
|
دلش آیینه ی خندیدن صبح |
|
تنش از جنس بلور |
|
در تماشای بهار |
|
بی قرار |
|
تا که شاید خبری آید از آغوش نسیم |
|
ز تو ای روشنی چشمه ی شور |
|
و بیایی ز دل خاطره ها |
|
از دل پنجره ها |
|
و بریزی دم عیسایی خویش |
|
بر تن خفته ی هر حنجره ای |
|
بر دل خسته ی هر فریادی |
|
بال در بال نسیم |
|
دست در دست بهار |
|
خانه ای خواهم ساخت |
|
سر راه خبر آمدنت |
|
ای خرامیدن صبح |
|
خانه ای خواهم ساخت |
|
بوی بودن بدهد |
|
بوی ماندن بدهد |
|
بوی خندیدن هر جلوه ی خوب رخ تو |
|
خانه ای خواهم ساخت |
|
خانه ای خواهم ساخت |
|
… |
مصطفی -1391/07/15
به احترام سهراب سپهری