|
بر ما ببار ای برف، |
|
که لبهای زمین تب دار خنکای توست |
|
و تشنه بالاپوشی از سپیدیت |
|
آغاز کن سفره شعر خویش را |
|
و بخوان بنام بهار، |
|
در این غوغای تشنه کامی |
|
که سپیدی تو سرود زندگیست. |
|
ای رحمت بی پایان و ای سقای رحمت |
|
سرودن آغاز کن |
|
و ببار بر ما چکامه خود را |
|
در رثای پاییز و تولد زمستان |
مصطفی – 1390/10/1