ماه: ژانویه 2011

چکاوک سخنت آشنای گوش من است

سرود گرم نگاه تو چشمه نوش من است

ببار غمزه‌ای از معرفت بر این دل و جان

که یک کرشمه ز چشم تو زاد و توش من است

ما را حجاب روی تو مدهوش خویش کرد

حالی که یک نظر ز محبت به ما کنی

آن گوشه چشم توست که دل ریش ریش کرد

آیا شود که چهره به چشمم رها کنی

لعل لبان توست که جان را ز کیش کرد

ای کاش با کرشمه ای این جان صدا کنی

فرهاد نیز در طلبت ترک خویش کرد

شاید به نیم غمزه تو آهی دوا کنی

گاه گاهی که ترنم سر صحبت دارد

سر شور و طرب و خاطر لعبت دارد

آن زمان بوسه زند بر سر لب ناوک شعر

طعم آغاز غزل شیوه نزهت دارد

لیک بی لطف تو بیچاره دلم محزون است

گوییا در صف اندوه تو نوبت دارد

گاه گاهی که به دل خاطره‌ات می شکند

چشم دلتنگ، فغان از غم فرقت دارد

اشک، سر ساید از اندوه به هر گوشه چشم

وقت رفتن به رخم دست محبت دارد

چندگاهیست که عشق از سر ناچاری وصل

طاقت همدمی کوچه غربت دارد

غمزه‌ای آر که سِحر نظر از گوشه چشم

بهر مسکین دل من معنی شوكت دارد

انتظار تو به هر روی در این دولت خصم

معنی عزت و فیروزی و دولت دارد