هماره نا آرام

قدمهایت را می‌ستایم،
و صلابت نگاهت را،
آرام و رها،
که درون آشفته را
ساحل آرامی خواهد ساخت
و هرگز
طوفانی سکوتش را نخواهد شکست.

بسویم بیا و سکوتم را

با صلابت سخنت
به سرودی از امید بدل کن.
در انتظار سرودنت هماره نا آرامم.

مصطفی – 1397/10/25