خوبرویان که غم عاشق مسکین نخورند – در تو پایان نیست، آغازی دگر باید تو را

ای که ماه رخ تو زینت برد یمنی	حسن رویت شده آوازه‌ی هر انجمنی
در پی وصل توام، در پی دوری ز منی	“من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی
یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی”
بر لبم ذکر تو هر روز و شب و صیف و شتاست	سخره و طعن عدو گرچه که سهم دل ماست
ذره‌ای ز عشق من بیدل و دلخسته نکاست	“دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست
تا ندانند حریفان که تو منظور منی”
عشق تو آتش و دل در تب و تابت چو سپند	تن پی وصل تو آواره چو درویش نژند
مه‌جبینان دگر گو ز چه آیند و روند؟	“دیگران چون بروند از نظر از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی”
من غریبم پی ات آواره ی هر کوی و سرای	خاطرت رهزن جانم شده چون خان طغای
ای مه چارده ره بر من ره مانده نمای	“تو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی”
من نخواهم که دمی هجرت از عشقت بکنم	پلک خود هم نزنم تا دمی غفلت بکنم
دین و دنیا همه قربانی وصلت بکنم	“بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم
ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی”
طعنه بر این دل خسته رسد از هر کس و سوی	دگر از وعده ی وصلت به من خسته مگوی
چه شود بر تو که بیند نگهم آن بر و روی	“مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی
تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بزنی”
عاشق و بی سر و پایم پی وصل تو عجول	که همه عمر ز هجران تو گردیده ملول
من به میخانه نیم در پی مخمور کحول	“مست بی خویشتن از خمر ظلوم است و جهول
مستی از عشق نکو باشد و بی خویشتنی”
گر که هر شب رخم از اشک سیه گشته چو زاغ	شده رنجور و نحیف از غم هجران و فراق
گل ز پژمردگی گیرد به طلوع تو طلاق	“تو بدین نعت و صفت گر بخرامی در باغ
باغبان بیند و گوید که تو سرو چمنی”
جز غم هجر تو هرشب چه توانم خوردن	سر ز هجران به سلامت نتوانم بردن
تا چه هنگامه تو خواهی که مرا آزردن	“من بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن
غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی”
خوبرویان که غم عاشق مسکین نخورند	از فقیران بجز از جان به نگاهی چه برند؟
گر که خواهند دمی سر به سرایی بزنند	“خوان درویش به شیرینی و چربی بخورند
سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی”

مصطفی – ۱۳۹۹/۰۳/۱۰ – مخمس تضمینی بر غزل زیبای ۶۰۷ سعدی عليه الرحمه

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ