ارادتی به حافظ

“ما در پیاله عکس رخ یار دیده ­ایم”

در آب دیده چشم خریدار دیده­ ایم

هنگام توبه مستی خمّار دیده­ ایم

در این خرابه دولت بسیار دیده ­ایم

ساقی بزن تو کوس پریشانی مرا

مطرب بنوش باده ویرانی مرا

ما در خیال طره زلفش کشیده­ ایم

در بزم دوست غمزه شرمش چشیده­ ایم

در آستانه جز لب لعلش ندیده­ ایم

میخانه ­ها به گوشه چشمش خریده­ ایم

ساقی بزن تو کوس پریشانی مرا

مطرب بنوش باده ی ویرانی مرا

ما خون دل چو باده به پیمانه خورده­ ایم

خمها ز آب دیده به خمخانه برده­ ایم

این خمر سرخ جز به تمنّا نبرده ­ایم

یک جام می چو آب مهنّا نخورده­ ایم

ساقی بزن تو کوس پریشانی مرا

مطرب بنوش باده ی ویرانی مرا

ما سرّ مستی از می باران نگفته­ ایم

شب های تیره بی غم یاران نخفته ­ایم

غمهای بیکرانه ز یاران نهفته­ ایم

یک شکوه­ ای ز دوری و حرمان نگفته­ ایم

ساقی بزن تو کوس پریشانی مرا

مطرب بنوش باده ی ویرانی مرا

ما جای عهد، یکسره خود را شکسته ­ایم

از دوستان بد دل و بد رنگ خسته­ ایم

و ز هرچه دشمنیست سراسر گسسته ­ایم

امّا ز روبهان زمانه نرسته ­ایم

ساقی بزن تو کوس پریشانی مرا

مطرب بنوش باده ی ویرانی مرا

ما یک شکایت از غم دنیا نکرده­ ایم

با مدعی حکایت غم ها نکرده­ ایم

هرگز ز عشق پاک تو پروا نکرده ­ایم

یک لحظه فکر عقبت و عقبا نکرده ­ایم

ساقی بزن تو کوس پریشانی مرا

مطرب بنوش باده ی ویرانی مرا